Ik was zooo ongelooflijk moe, had enorme pijn, kreeg al heel jong de diagnose CVS, Fibromyalgie en nog een paar andere dingen.
“Je zal er moeten mee leren leven” kreeg ik meermaals te horen.
Maar dat is niet zo simpel hé?
Hoe doe je dat als je altijd zeer energiek, vrolijk en leergierig was?
Je werk graag deed?
En daarnaast nog avondschool, huis verbouwen, druk sociaal leven, een paar keer per week sporten?
Daar zat ik dan, thuis, op de bank. Of lag ik op de bank, moet ik eerder zeggen.
Want dat was gewoon zo, die eerste maanden, zelfs een paar jaar lang. Dat was mijn leven geworden: van mijn bed naar de zitbank en terug. Het enige dat ik kon was liggend passief wat TV kijken, maar vroeg me niet wat ik gezien had want mijn geheugen liet me ook nog eens stevig in de steek. De TV stond op om wat gepraat te horen, zodat ik niet het gevoel had van helemaal alleen thuis te zitten. Niet dat dat veel hielp natuurlijk.
Soms dwong ik mezelf om toch echt eens iets groters aan te pakken in het huishouden, want hé, tenslotte was ik toch de ganse dag thuis, had eigenlijk niks om handen, en voelde me daarnaast ook nog eens super schuldig naar mijn partner toe.
Dus daar ging ik dan, op een ‘wat betere’ dag.
‘De keuken poetsen’, dat was te hoog gegrepen en een veel te grote klus. Braaf als ik was volgde ik het advies op dat ik het vaakst te horen had gekregen: ik deelde het op in kleinere stukken, in de hoop dat dàt het antwoord was en dat het mij nu wèl zou lukken.
Niet moeilijk toch?
Helemaal leeghalen, uitwassen en alles er (wat beter gesorteerd) weer in zetten.
Dat was het plan.
De werkelijkheid was een ietsiepietsie anders.
Ik had de kast leeggehaald. Alles lag rondom mij op de vloer en de aanpalende tafel en stoelen.
En ik?
Ik zat er middenin, op de grond, tussen alle spullen uit de kast.
Helemaal op.
Doodmoe.
Ik kon geen pap meer zeggen.
De kast was leeg, maar ik was ook leeg.
Het zag er niet netjes uit, en ik had het gevoel dat ik alles nog een stuk erger had gemaakt.
Ik huilde van frustratie dat mijn lichaam me zo in de steek liet. Dat ik een simpele opdracht als dit niet eens tot een goed einde kon brengen.
Het schuldgevoel werd er bij mij niet minder door, en ik huilde uren aan een stuk.
Dit kon zo niet verder. Dit MOEST gewoon anders.
Ik ging op zoek naar oplossingen.
Internet stond nog redelijk in de kinderschoenen. Facebook bestond nog lang niet. Van lotgenotengroepen had ik nog nooit gehoord.
Maar ergens moest hier iets over te vinden zijn, iets wat mij verder zou helpen.
Ik heb ongelooflijk veel dingen geprobeerd. Sommige werkten totaal niet, sommige pasten gewoon niet bij mij.
Beetje bij beetje puzzelde ik een geheel bij elkaar dat wèl werkte, en dat ook paste bij mijn goede en minder goede dagen. Halleluja!
Nee, het was geen ‘quick fix’ oplossing.
Het was niet zo simpel als een paar pilletjes nemen en hop!
Het werd een lange weg van proberen, vallen en weer opstaan. Testen wat wel ging en wat niet. Mijn lichaam beter leren kennen zodat ik niet constant elke keer over mijn grenzen zou gaan.
Nu, meer dan 10 jaar later, gebruik ik dit systeem nog steeds. En het werkt echt.
Het helpt mij om in te schatten wat ik vandaag wèl kan doen. Het heeft mij leren doseren van mijn energie, en ze niet continue te verspillen aan onbelangrijke dingen. Om mijn lichaam de broodnodige rust te geven. Om keuzes te maken en niet steeds opnieuw over mijn grenzen te gaan. Om extra veel rust in te plannen als ik dat wel doe.
Dat van die kast?
Dat had ik plank per plank moeten aanpakken.
Of zelfs met een halve plank als het niet anders kon.
Hoe kom je er weer bovenop?
Hoe kom je bovenaan de trap?
Juist, door trede per trede naar omhoog te gaan.
Je springt niet ineens van onderaan de trap naar boven.
En soms val je eens, dan begin je gewoon opnieuw.
Ben jij benieuwd naar mijn systeem?
Ik leg je de basis uit in de ‘Leren Doseren’ 12-weekse online cursus.
Daarmee krijg jij alle tools en tricks die mij ook geholpen hebben.
Plus een uitgebreid werkboek om echt in te gaan noteren, het zal je overzicht en inzichten geven.
Doe de opdrachten en oefeningen elke dag (kost je echt niet veel tijd of energie!), en je hebt een basis om de rest van je leven mee verder te kunnen!
Dat is mijn diepste wens voor jou, dat jij na de cursus een houvast hebt om zelf mee verder te werken. ♥
Lees hier meer over de 12-weekse training ‘Leren Doseren’!
Waar denk jij aan bij het woordje ‘doseren’?
Wat betekent dat voor jou?
Vertel het gerust hieronder!
doseren = werk spreiden, niet alles gelijk doen
het probleem is echter dat ik daar helemaal niet in slaag.
full time werken, opvoeding/problemen van 2 pubers, was/plas, vrouw zijn, alles aan de kant willen, regelmatig naar de kiné voor spier problemen, zorgen voor voldoende slaap, racen van hier naar daar… en graag ook nog een beetje sociaal leven al blijft daar zelden tijd voor over…
Hoi Ilse,
Ik herken zoveel van wat je hier opnoemt!
De oplossing is even simpel als dat ze moeilijk is: je zal keuzes moeten maken. Leren wat de gevolgen zijn van de keuzes die je maakt en die ook te aanvaarden. Geen makkelijk proces, maar eens je het kan, vraag je je af waarom je het nooit eerder op die manier hebt gedaan! Als je een bewuste keuze maakt, kan je namelijk ook veel beter uitleggen aan anderen wààrom je die bepaalde keuze maakt.
Lieve groet,
Hilde
Wat een heftig verhaal. Je kunt het je moeilijk voorstellen als je gezond bent. Maar wat fijn, dat je een ‘oplossing’ gevonden hebt.
Ik denk, dat het voor iedereen goed is om te ‘doseren’. Ook als je wel van alles aan kunt is het belangrijk om niet over je grenzen heen te gaan. Die grenzen liggen dan alleen veel verder. Als je echter snel te veel doet, omdat je lichaam het gewoon niet aan kan, dan wordt het wel extra moeilijk. Je lichaam en je ‘kunnen’ respecteren is voor veel mensen moeilijk denk ik. Echt luisteren naar je lichaam is nog een hele kunst.
Dank je wel voor je openheid in deze.
Hoi Inge,
Het is inderdaad zo dat iedereen zijn eigen grenzen heeft. En die liggen niet voor iedereen op hetzelfde plekje. Vandaar is het ook zo belangrijk dat je zelf je eigen limieten leert kennen. Je lichaam vertelt je alles, het is kwestie van ernaar te leren luisteren. En ja, dat is te leren. Gelukkig maar. 😉
Lieve groet,
Hilde
Hilde wat fijn dat jij stapje voor stapje, beetje bij beetje jezelf hebt leren coachen.
Dat jij hebt leren omgaan met deze extreme vermoeidheid.
Wat fijn dat jouw jarenlange worsteling anderen kan helpen.
Warme groet Ina
Dank je wel, Ina!
Ik ben inderdaad heel dankbaar dat mijn jarenlange zoektocht niet alleen goed is geweest voor mezelf, maar dat ik er nu ook anderen mee kan helpen. Door een online training, workshops of coaching. Net waar ze behoefte aan hebben. Beseffen dat je hulp nodig hebt en ze ook effectief inschakelen is voor velen nog best wel een dingetje, terwijl het zo goed kan helpen omdat ik zelf die weg heb gelopen en weet waar de angel zit.
Lieve groet,
Hilde
Mooi verhaal, ik zit nu ook middenin dat proces. Leren doseren is een hele kluif. Want als ik me goed voel doe ik gauw teveel en inderdaad dat eeuwige schuldgevoel dat ik niet meer meekan met de rest.
Hoe zit het nu met je CVS en Fibro klachten? Ben je er “overheen gegroeid”?
Hey Moon,
Als je bedoelt dat ik ermee heb leren omgaan, ermee heb leren leven, dan is het antwoord een volmondig JA. De klachten gaan niet weg, maar ik kijk er heel anders en positief tegenaan, en dat maakt het allemaal veel makkelijker om dragen. Leren luisteren naar je lichaam en goed doseren zijn echt de sleutels.
Lieve groet,
Hilde
Open en eerlijk verhaal heb je geschreven Hilde!
Geweldig dat jij zovele andere mensen hier nu mee kunt helpen! Show your message to the world.
Lieve groet,
Esther
Hoi Esther,
Van mijn strijd mijn kracht maken, want ik weet dat ik anderen hiermee echt kan helpen. De jaren die ik nodig had om dit systeem uit te dokteren kan ik nu voor anderen enorm inkorten omdat ze zelf niet op zoek hoeven te gaan, en daar dus geen energie aan hoeven te verspillen.
Dank je wel, ik ga mijn eigen ervaringen nog veel meer delen om anderen mee te helpen!
Lieve groet,
Hilde
Doseren is kiezen voor mezelf. Kiezen wat ik wanneer wil doen en hoelang.
Mijn stelregel is vaak: je kunt in 10 minuten meer doen dan je denkt.
Nu heb ik geen fibromyalgie en CVS zoals jij Hilde en ik kan me voorstellen dat je denkt, “wat moet ik daar nu weer mee?” Maar dit is hoe het doseren voor mij werkt. Ik hik wel eens tegen klusjes aan en dan denk ik: ik kan in 10 minuten meer doen dan ik denk.
Dan houd ik me zoveel mogelijk aan die 10 minuten en het eindresultaat is altijd een tevreden Esther. En dat is een gevoel dat ik iedereen gun, tevreden zijn over wat je hebt gedaan op de manier die bij jou past.
PS. en die 10 kan ook 5 zijn of zelfs 2, het is maar net wat bij jou past.
Hoi Esther,
Het ’10-minuten-systeem’ gebruik ik ook heel vaak. Dus nee, ik vind jouw reactie niet vreemd. Afhankelijk van de taak kan het ook langer of korter, en ik ben inderdaad voor sommige dingen zelfs gestart met 2 minuten. Omdat ik toen nog niet goed kon luisteren naar mijn lichaam, dat is iets wat je leert door te doen.
Dank je wel voor je mooie reactie!
Lieve groet,
Hilde